همین کسی که هستم

شاید اگر کمی کمتر اشتباه کرده بودم

می‎شد که دیگر اینجا نـنـشسته باشم و

این کلماتِ با هم غریبه را تایپ نکنم

درواقع حتی می‎شد

به آن جایی رسیده باشم که زمانی هدفم می‎دانستم و

همان آدمی باشم که

زمانی ایده‎آلم بود

اما آن‎وقت دیگر

چه  سودی داشت برای آدمی که

دارد این کلماتِ باهم غریبه را تایپ می‎کند و

به جایی رسیده که خیلی فاصله دارد با جایی که باید می‎بود

او که چه خوب و چه بد

وجود دارد و زندگی می‎کند

او که خودِ من است...تنها خودی که وجود دارد

خودی که از سلسله حوادث مختلف گذشته و

به بودن و وجود داشتن در این لحظه رسیده

بله این منم....

هستم

و آنچه مرا به اینجا رسانده

و به بودنم در این لحظه واقعیت بخشیده

سلسله تصمیماتِ "منِ" دیگری است،در گذشته

که چه درست و چه اشتباه

مسیرِ منجر به وجود داشتنم را ساخته‎اند تا به اکنون 

چه کاری است که غصه‎ی نبودن کسی را بخورم

که اگر می‎بود

"من" دیگر نبودم

شاید بهتر همین است که

"بودن"ِ خودم را محکم بچسبم و

با تمام توان کاری کنم که

این "من"ِ جدید

بهتر از هر "من"ِ دیگری

برسد به جاهایی که دلش میخواهد

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت:

بعد از نوشتن این پست ،یه جورایی یاد اون صحنه فیلم "هامون" افتادم که حمید هامون (با بازی ماندگار زنده یاد خسرو شکیبایی)  به مهشید می‎گه:

تو می‎خوای من اونی باشم که واقعا تو می خوای من باشم؟

اگه من اونی باشم که تو می خوای، پس دیگه من، من نیست. یعنی من "خودم" نیستم.