سکانس اول
در حال رانندگی در یکی از کوچه های پر رفت وآمد هستم که متوجه اتومبیلی میشوم که از یکی از فرعیها قصد ورود به مسیر اصلی را دارد و ماشین های جلویی من چنان سرعت و شتابشان را دقیق و برنامه ریزی شده هماهنگ میکنند تا مبادا فرصتی برای ورود به مسیر اصلی به او بدهند و خدایی ناکرده چند ثانیهای از وقت ارزشمندشان تلف شود.
شاید اگر کمی کمتر اشتباه کرده بودم
میشد که دیگر اینجا نـنـشسته باشم و
این کلماتِ با هم غریبه را تایپ نکنم
یک فنجان بزرگ قهوه و
چند عدد خرما
سکوتی که بر ذهنم حاکم است و
تمرکز...آن هم با تمام وجود
شبهایی برای بیدار ماندن و
گیرم که سالها و سالها و سالها بگذرد و
روزی برسد
که دنیا خوبِ خوب شود و
دیگر هیچ وبلاگ نویس ساده ای نباشد که
بنشید پشت کامپیوتر خسته اش و
بنویسد احساس عجیبش را نسبت به فلان اتفاق ساده روزمره
با چنان آب و تابی که
گویی گزارشگریـســت که مینویسد
از هیجان انگیزترین مسابقه ی مشتزنی تاریخ
آری
گیرم که
آنگاه که پــا به پــایش
قدم میگذاری در مسیری ناشناخته
و سلانه سلانه میبرد تو را
تا اعماق سرزمینِ شگفت انگیزِ
ذهنِ نویسنده اش
و با وجودت میچشی
اندکی از طعمِ رازآلودِ
اندیشه
این جوهرِ ناشناخته ی
مایه ی برتری بشر را
در مییابی که
به راستی
چه نایاب است نمونه ی این دوستِ دانا و ساکت و بیغَرَض
در دنیای ما آدم ها
میتوانی در آخرین لحظه
پشت پا بزنی به هدف بزرگی که
روزی با اشتیاقی بینظیر شروع کرده بودیاش
بخندی و بگویی که چرا به خود رنج دهم؟
از این یکی که گذشت...بعدی را ایدهآل تر به نتیجه خواهم رساند
میتوانی درست در آن موقعی که وقتِ با تمام وجود تلاش کردن است
با فراغ خاطر بنشینی و "خیام" بخوانی و بگویی که
گاهی
فقط گاهی
میشود قبل از سخن گفتن کمی اندیشید که
آیا کسی از حرف من خواهد رنجید؟!
حتی گاهی میشود
هرچند کوتاه و ناموزون و بیمعنی
گاه باید نوشت
فرقی ندارد با کیبرد یا با خودکار
باید به جریان های بی هدف و سرگردان شناور درون ذهن فرصت داد تا زنده شوند
کسی چه میداند
شاید
دانه های رنگ و وارنگ قهوه را در کیسه های یک رنگ ریخته و چیده گوشه ی مغازه اش
که خوش بو ترین جای دنیاست در نظر من
...
قدرت یعنی تمرکز و تمرکز یعنی قدرت
روز به روز بیشتر به این مطلب پی می برم
هرچیز وقتی متمرکز میشه ، قدرت خودشو نشون میده
فکر ، نور ، نگاه ، انرژی ، توجه ، تلاش
و این چیزیه که داریم توی روزهامون از دستش میدیم
...
